‘Je moet het verwerken,’ zeggen mensen nogal eens als ze iemand willen troosten die in rouw is. De Vlaamse rouwdeskundige Manu Keirse rekent daar resoluut mee af: rouwverwerking bestaat niet. En ik ben blij dat hij dat zegt.
Het is deels wellicht een woordenspel. Maar aan de andere kant doet het idee dat je het ‘even’ moet verwerken tekort aan mensen die diep gemis ervaren. Het is net zoiets als dat mensen zeggen dat je ‘het een plekje moet geven’, maar waar dat plekje is, zeggen ze er nooit bij. Goedbedoelde woorden kunnen mensen die verdriet hebben nog meer pijn doen dan ze al hebben. Het lijkt wel alsof we het verdriet maar wat snel willen wegpoetsen. Door bijvoorbeeld te wijzen op de leeftijd van iemand die is overleden: ‘76? Dat is een mooie leeftijd…’ Het doet de mensen die gemis ervaren tekort. Of tegen ouders die een kindje verloren hebben: ‘Je bent gelukkig nog jong,’ of: ‘Gelukkig hebben jullie nog twee kinderen.’ Woorden die bedoeld zijn om te troosten maken het verdriet zo nog pijnlijker. En het is onnodig.
Rouw is niet een fase waar je even doorheen gaat. Je zult de nieuwe realiteit onder ogen moeten zien en uiteindelijk stap-voor-stap leren leven in een nieuwe werkelijkheid, zonder degene die je moet missen.
Vroeg of laat krijgen we allemaal te maken met verlies van mensen die ons dierbaar zijn. Hoe welkom is het dan als iemand er gewoon voor je is: met een luisterend oor, een klein gebaar, zonder grote woorden. Verdriet hoeven we niet weg te stoppen; laten we tranen wat meer koesteren.
Foto: Paola Chaaya / Unsplash
Recente reacties